دکتر معصومی در متن خود آورده است:
«یا ایتها النفسه المطمئنه، ارجعی الا ربک، راضیه مرضیه»
تا دنیا رو حس می کنیم، شجریان را در خاطرمان خواهیم داشت و با صدایش، دوباره باباطاهر و خیام و مولوی و حافظ و سعدی و اخوان و دیگران را زمزمه خواهیم کرد. آری، ما وارثان بزرگانیم، الحمدلله!
شجریان عزیز بود. آنروزی که زلزله ی بم رخ داد و دیدیم که شجریان هنر خود را برای توانایی بخشیدن به مردم ما بکار گرفت و جانسوزانه در ارگ بم صدایش را، همه ی نوایش را برای ما ایرانیها به هدیه آورد و خواند:
«این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی»
شجریان کاری کارستان کرد.
شجریان حرفه ی خود را به کمال رساند و فصل آنجهانی خود را آغاز نمود. بودن و ماندن بزرگمرد ما همیشگی است. استاد آواز ایران، رفتنی نیست. هر کس که به ایرانمان عشق بورزد و معنی ربنا را بفهمد، همیشه پاینده است.
تجربه آشنایی با این روح عزیز و عظیم، درسهای زیادی داشت و نکته هایی را در گذر زمان از زندگی و منش او یاد گرفتیم:
۱- کار اصیل شجریان، مبتنی بر ادبیات، فرهنگ و اصالت و ایمان ایرانی و هنر اسلامی او بود. اگر پیام دیروز استاد الهی قمشه ای برای استاد را بخوانیم، در میابیم که شجریان را باید در نمای کلی شخصیتی او، در مهربانی، بزرگ منشی، هنر موسیقی، خطاطی و در روح لطیف، مردمگرا و معنوی او دید.
۲- ایشان، هویت ایرانی ما را همچون استاد زرین کوب و دیگران بزرگانمان، زنده نگه داشت. شجریان کارستان کرد و هرگز در خانه ی خود غریب نبود، بلکه در حال آفرینش بود.
در ایران ما هیچ کس غریب نیست. گذار فرهنگ ما در ایران، دائماً به سمت کمال است. ایمان داشته باشیم و ایرانمان را خوب دوست بداریم و خوب حس کنیم.
۳- از ریشه ی شجریان ها و دیگران بزرگان ادب و اصالت، هزاران شاخه ی تازه در جامعه ی ما برافراشته خواهند شد. ایران ما صاحب تمدن، صاحب فرهنگ و صاحب ریشه است. بر بلندای بام ایران، خزانی ابدی نخواهد نشست. ما کشور گل و آفتاب و بهار و نور را داریم. قدر کشورمان و هنرمندان اصیلمان را بدانیم. قدر خاک و آب و فضا، قدر هوای ایمانی و خانوادگی ایرانمان را بدانیم و به وطن خود، عشقی شجریانه ابراز کنیم.
۴- همه ما برای رفتنیم. زندگی در نهایت، یعنی چقدر حس کردیم، چقدر خوبی کردیم، چقدر مهربانی کردیم و به چه اندازه وطن و مردممان را دوست داشتیم. بزرگان ملی ما می آیند و می روند و در قلب جمعی ایرانیان وفادار به خرد و عشق و زیبایی، به یادگار بذرهای دایمی و همیشگی مهر و ادب می کارند. خوشا به سعادت شجریان، که چنین بود و چنین کرد.
۵- شجریان نه تنها الگوی نسل هنرمند و هنر جوی ما بود، بلکه پسری همایون، خوش طینت، با شخصییت و سالم تحویل جامعه داد، تا راهش را در درون خانواده اش، ادامه دهد. شجریان خوب می دانست که: «دور چون با عاشقان افتاد، تسلسل بایدش»، و چنین کرد. به نسل فردایمان، اهمییت دهیم. به ادامه ی فرهنگ ایرانمان، متعهد بمانیم.
درود خدا بر شجریان و دوستداران او باد.
انالله و انالیه راجعون
- تهیه خبر : رضا ناظری
