میرزا شفیع؛ در سالروز یازده سپتامبر، نوشته های دوستان را در مورد افغانستان می خواندم. در مورد این بیست سال سخنهای بسیار می توان گفت. مخصوصاً این روزها که افکار عمومی مردم ما، به پنجشیر متمایل است. حقیقتاً رشادت احمد مسعود ستودنی است که نشان از پدر دارد. در این باب نوشتن چند نکته را لازم دیدم:
۱- اعلام همبستگی افکار عمومی ایران با همزبانان ما در خاک مولوی و جامی و سنایی، اثری نیکو در بلند مدت دارد. احساسات پاک ایرانیان و تحسین قهرمانی های شیران پنجشیر، در فرداهای دور، میوه ی فرهنگی نیکویی به بار خواهد آورد. الحمدلله، مردم ما اکنون فهمیده اند که افغانستان قلب تپنده ی فرهنگ و زبان ماست و نسبت به سرنوشت افغانستان حساس شده اند.
۲- موضع دولت ایران و تلاش برای میانجی گری بین گروههای افغان، بسیار خردمندانه است. افغانستان مشکل افغانهاست و همه ی همسایگان باید برای پایان یافتن برادر کشی در این سرزمین خسته از جنگ تلاش کنند.
۳- مسائل روابط بین المللی، همیشه چند وجهی ایست و معادله های چند گزینه ای دارد. در روابط بین الملل، رنگها سیاه و سفید نیست، بلکه خاکستری است. باید تصمیم گیری در اینکار را به عهده ی دولت گذاشت و به تصمیم نظام اعتماد کرد.
۴- متأسفانه می بینیم که بعضی از چهره های شاخص، بی پروا امر به فرستادن نیروی نظامی ایران به غائله می کنند که یا باید به نیت این افراد و یا به عقل آنها شک کرد. بسیار نابخردانه و یا غرض مندانه است که کشور و نیروهای ایران را به جنگ داخلی یک کشوری همچون افغانستان توصیه کنیم.
۵- کسانی طالبان را با داعش، مسعودی ها را با یاران امام حسین و پنچشیر را با کربلا مقایسه می کنند. در چنین مقایسه هایی باید بسیار مواظب باشیم که این قیاسهای مع الفارق، موجب خطا در تصمیم سازی نشود.
۶- انشالله که دولت ما هم با احترام به افکار عمومی مردم فرهنگ دوست ما، همراه با دیگر همسایه های افغانستان، نهایت تلاش را برای خاموش کردن شعله ی جنگ در افغانستان انجام دهد و در این زمان بسیار خطرناک، با ظرافت عمل نماید تا پنچشیری ها را نجات دهد و این برادرکشی را متوقف نماید.
۷- اگر لازم شود که رهبران پنچشیری برای مصالحه و ممانعت از خونریزی از کشورشان خارج شوند، چه خوب خواهد بود که ایران ما کاشانه ی آنها شود تا همان نقشی که قطر برای طالبان بازی می کرد را ما برای تاجیکهای همزبان خود بازی کنیم.
- تهیه خبر : رضا ناظری
