به نان بلوطمان بسنده کنیم یا…
به نان بلوطمان بسنده کنیم یا…
متن زیر از یادداشت های ارسالی بوده و این پایگاه خبری تمام یا قسمتی از آن را رد و یا تایید نمیکند.

سهیلا نیک اقبالی /سیسخت شهری بسیار زیبا دردامنه کوه دنا ، نگین گردشگری دراستان کهگیلویه وبویراحمد، بعنوان شهری شناخته شده ومعروف دراقصی نقاط دنیا هست.

این منطقه دارای پیشینه تاریخی خوبیست که همگی دراین مورد آگاهی داریم. ومهمتر اینکه بعنوان سرزمین اولینها معروف هست، ازجمله پذیرای اولین اموزگار درصد سال پیشتر ، اولین کشاورزی وباغداری، وجود اولین جداول ابیاری در دل کوههای صعب العبور که هنوز موجودند، وجود اولین تمبوشه ها ( کانالهای ابیاری شهری) وخیلی حرف دیگر که اولین بار توسط مردمان بانبوغ این دیار در این دهکده قدیمی آغاز شد.

بنده بعنوان یک شخص طرفدار محیط زیست ومجری یکسری طرحهای شخصی محیط زیستی ازجمله ، اگاهی دهی وکسیکه نقدهای زیادی به روشهای مدیریتی محیط زیستی این استان دارم، اعلام میدارم که سرزمین اولینها نیز برای معرفی فرهنگ وپیشینه تاریخی خود وجاذبه های طبیعی به گردشگران نیاز به یکسری زیرساخت دارد.

توسعه ی پایدار ، توسعه یی هست که نیازهای زمان حال را بدون اینکه توانایی نسلهای بعدی را درتامین نیازهایشان به مخاطره اندازد، فراهم کند. ومیدانیم یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار نیز توجه به محیط زیست هست.

درهمه جای ایران خصوصا استان ک.ب دردولت کنونی درزمینه جاده سازی اقدامات خوب ودرعین حال مخرب محیط زیست انجام گرفته است.

نمونه آن جاده ترانزیتی پاتاوه به دهدشت با تونلهای فراوان که کلی به محیط زیست خسارت وارد کرده.

جای تعجب هست صدای وا اسفای کسی را دراین موارد نشنیدیم.

اکنون که یک مکان زیبای گردشگری نیزنیاز به جاده ایمن دارد ،صدای آه وناله ی افرادی که تاکنون به محیط زیست فکر هم نمیکردند ، گوش فلک را پر کرده است.

نتیجه میگیریم این فریادها وتوییتها نه ازسر دلسوزی برای کمک به محیط زیست ، که حسادتهای قومی وپیشینه یی این سرزمین ، باعث این فریاد ها شده است. وگرنه یک فعال محیط زیستی در همه ی زمینه هاباید دغدغه داشته باشد، ازجمله محیط زیست وکشاورزی ، محیط زیست وشهرنشینی ، محیط زیست وتولید آشغال ، موضوع مهمتر استفاده درست از آب، آگاهی دهی محیط زیستی به مردم وخیلی موارد دیگر .

سیسخت بعنوان نگین گردشگری این استان سالانه پذیرای هزاران نفر گردشگر ازجاهای مختلف ایران وکشورهای همسایه هست.

دوراه درپیش داریم: یاباید قید توسعه ی ارتباطی شهرهایمان را بزنیم وبه همان نان بلوطمان بسنده کنیم ، یا اگر بفکر ازبین بردن بیکاری جوانان وهزاران معضل که بشر امروزی گرفتار آنند هستیم ، به توسعه ی راهها بصورت اصولی وباکمترین آسیب محیط زیستی با استفاده از نظرکارشناسان خبره دراین بخش بپردازیم ، وتخریبهای هدفدار را کنار بگذاریم .

شخص محترمی توییت زدند ومسئولین را به زندان تهدید کردند،
که نوشته یی بسیار سخیف بود، کاش بجای این تهدیدات پوپولیستی وتوخالی که البته خوب میدانیم ، درقاموس ادبیات چنین اشخاصی این سخنان دور از ذهن نیست، اگر توانایی نقد دارند، بسیار زیباتر هست که برای کمک به توسعه ی یک شهر و کمک به ساختن دنیای زیباتر راه حل علمی ارائه دهند.
سهیلا نیک اقبالی
فعال محیط زیستی